پارادوکس رفاه و امنیت در شهر و روستا

سالهاست که روستائیان دغدغه مهاجرت به شهرها را داشته و دارند و هدف این کارشان را رسیدن به رفاه و امنیت وآسایش بیشتر اعلام می دارند و این در حالی است که همین اینان با فروش خانه ، زمین و احشام خویش و...رهسپار شهر می شوند. آنجاست که با واقعیت های موجود در زندگی شهری روبرو می شوند.ترافیک،سر و صدای زیاد،آلودگی هوا ومهم تر ازهمه کمبود محبت وعاطفه در شهر است که آنها بهای طبیعت بکر و زیبای روستای خویش را در می یابند.بهای با هم بودنها وبا هم کار کردن ها در مزارع و شالیزارها و باغها دیگر پارک و فضای سبز شهری اغنا کننده طبع لطیف و روح بی آلایش آنان نیست و آپارتمانهای کبریتی مانند شهری زندانی بزرگ برای آنها به شمار می رود.این مردمان علیرغم سکونت در شهر به موطن اولیه خود (روستا) می اندیشند.آن هنگامی که با آواز گنجشکان سر از خواب بر می داشتند و از سر چشمه سارها آب می نوشیدند و در دامنه دشت و کوه و جنگلهای انبوه با درختان سر به فلک کشیده در کنار جویباران و آبشاران به کار و فعالیت مشغول بودند.و هنگام غروب با جسمی خسته اما روحی سرشار از عشق و امید به فرداهای روشن به منزل می رسیدند وبا نوای بلبلان به خواب می رفتند و سکوت شب هنگام روستا برایشان دیگر یک رویاست.و اینجاست که این غریبان دور از وطن گاهی اوقات تماشای شالیزارها ،آواز پرندگان ورقص برگها و درختچه ها در نسیم روح بخش و جان فزا و شنیدن نوای مرد هیزم شکن در جنگل دوردست را بر تماشای ساختمانهای سربه فلک کشیده و شیک و مجلل و مغازه های پر زرق و برق و ماشین ها ودر یک کلمه شهر و شهر نشینی ترجیح داده و به مبدأ خود (روستا) بر  می گردند.این پدیده مهاجرت معکوس نام دارد،مهاجرتدوبارهروستائیان شهرنشین از شهر به روستا.